ს ი ც ო ც ხ ლ ე   გ ა  დ ა მ დ ე ბ ი ა!

 

თებერვალში ზუსტად ოთხი წელი გავა, რაც ერთმანეთს შევხვდით.

შევხვდით ჩემი შვილის თვალებში. ერთ მხარეს ის იყო- ვერაგი და დაუნდობელი. მეორე მხარეს ჩვენ ვიყავით-ბევრი, მაგრამ შეშინებული.

შუაში მარი იდგა...

მასზე საერთოდ არ უმოქმედნია,2011 წლის 9 თებერვალს ექიმების მიერ დასმულ დიაგნოზს- რეტინობლასტომა, თვალის ბადურის ავთვისებიანი სიმსივნე.

ვიყავით დაბნეული და განადგურებული, უმწეობის განცდა გვკლავდა.

მარიამი კი ისევ მშვიდად იყო. მხოლოდ ერთხელ, როცა ხმაამოუღებლად ვღრიალებდი, მითხრა: დედიკო, ნუ გეშინია, მე კარგად ვიქნები.

რა თქმა უნდა, ექიმმა აგვიხსნა ყველა მოსალოდნელი ვარიანტი,ყველაზე უარესზეც გვესაუბრა. ეს იყო მთელი ჩვენი ოჯახის საშინელი განაჩენი.

იმედების ძებნა ინტერნეტში დავიწყეთ. ჯერ დიაგნოზის შესახებ მოვაგროვე ინფორმაცია. აღმოჩნდა, რომ ძალიან „გაგვიმართლა“, მსოფლიოში ყოველწლიურად  3000-მდე ბავშვს უსვამენ ამ  დიაგნოზს და იმ 3000-დან ერთი  ჩემი შვილი იყო. პროგნოზი დაგვიანების შემთხვევაში არასაიმედო გახლდათ. რამდენად დაგვიანებული ვიყავით კი, ვერავინ გვეუბნებოდა.ერთად-ერთი, რითაც ექიმი გვამშვიდებდა ის იყო, ბავშვს მხოლოდ მარცხენა თვალში ჰქონდა კერა და მარჯვენა სრულიად ჯანსაღი იყო...

მოკლედ, 2011 წლის თებერვალში დაიწყო ჩვენი ნაცნობობა რეტინობლასტომასთან-ბავშვთა ასაკის სიმსივნეების ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ სახეობასთან. მას განვითარებადი, განსაკუთრებით, აფრიკული ქვეყნებისთვის დამახასიათებელ სიმსივნესაც უწოდებენ. დროული დიაგნოსტიკის შემთხვევაში შესაძლებელია, როგორც სიცოცხლის, ასევე მხედველობის და თვალის გადარჩენა. აქვე აღვნიშნავ, რომ მარიამს ნახევარი წელი დავატარებდი ოფთალმოლოგებში მოულოდნელად დაწყებული სიელმის გამო. მეუბნებოდნენ, რომ ეს ნერვულია, თვალი სუფთაა და საშიში არაფერია.

მოკლედ, ექიმების არაპროფესიონალიზმის და დაკარგული დროის გამო, უფრო მძაფრი და სასტიკი რეალობის წინაშე დავდექით.

დიაგნოზიდან მეორე დღეს სრულიად მოულოდნელად გავიგეთ სახელი და გვარი- დავით ენუქიძე. ბატონი დავითიც ოფთალმოლოგია. პირველი შეხვედრისას პირველ სიტყვად ეს გვითხრა: ნუ გეშინიათ, რეტინობლასტომით აღარ კვდებიან.ეს ჩვენთვის უკვე იმედი იყო. მან გზები დაგვანახა: ევროპა ან უკრაინა, ოდესა ფილატოვის ინსტიტუტი. ევროპა კოლოსალური თანხები ჯდებოდა. ამდენი ფულის შეგროვების არც იმედი გვქონდა და არც-დრო. წამზომი უკვე ჩართული იყო. ისევ ფილატოვი ვარჩიეთ. ფულის ნაწილი მოვისესხეთ,ნაწილი გვქონდა, ნაწილი ახლობლებმა გვაჩუქეს... მივმართეთ, ქალბატონი სანდრას ფონდს და რამდენიმე კომპანიას, მაგრამ არცერთისგან პასუხიც არ მიგვიღია, არათუ ფინანსური მხარდაჭერა..

მოკლედ, ფილატოვში გამოკვლევებმა გვიჩვენა, რომ შვილი, ან თვალი უნდა აგვერჩია.

ჩვენ შვილი ავირჩიეთ.

მერე იყო ოპერაცია და ორი ქიმიოთერაპია ოდესის ბავშვთა საავადმყოფოს ონკო.განყოფილებაში. 5 თვის შემდეგ დავბრუნდით საქართველოში და ექვსთვიანი მკურნალობის კურსი ქალბატონ ნინო ტოტოღაშვილთან განვაგრძეთ.  ვიგრძენით სახელმწიფოს დახმარება. 650 ლარიანი ვაუჩერი, ჩვენს პოლიქიმიო თერაპიის კურსს მთლიანად ჰყოფნიდა. უკვე მსუბუქებში და იმედიან პაციენტებში გავდიოდით. მაგრამ სწორედ აქ, ბავშვთა ონკოლოგიურ საავადმყოფოებში ვხედავდით ყველაზე დიდ ტკივილს და სასოწარკვეთას. იტანჯებოდნენ ბავშვები და არანაკლებ მათი მშობლები. ჩემს თვალწინ რამდენიმე ოჯახმა საცხოვრებელი სახლი გაყიდა და ავადმყოფი ბავშვით ღია ცის ქვეშ დარჩა,უფრო მეტს-აღარაფერი ჰქონდა გასაყიდი. ამ დროს კი, ერთ-ერთ ფიარ-გამოსვლისას საქართველოს მაშინდელმა პრეზიდენტმა განაცხადა, რომ სახელმწიფო მთლიანად აფინანსებდა ბავშვ ონკო- პაციენტთა ხარჯებს.

მე ყველა მათგანის სახელი და სახე მახსოვს. რამდენიმე სამწუხაროდ, წავიდა, ბევრი გადარჩა, უფლის ნებით. ჩემი შვილის და მათ მაგალითზე ვირწმუნე: კიბო განაჩენი არ არის!

სხვა ბრძოლა იწყება გამოჯანმრთელების შემდეგ. გამოჯანმრთელებულებსაც ხომ სჭირდებათ სახლი, განსაკუთრებული კვება, განსხვავებული პირობები, გეგმიური შემოწმებები, სკანირება თუ ეხოსკოპია. თანდათან სწავლობ ამ ველაფერთან ერთად ცხოვრებას, მერე ეჩვევი და ყველაზე ცუდი თითქოს გავიწყდება. 

2012 წლის მონაცემებით საქართველოში 817 ბავშვს დაუდგინდა სხვადასხვა სახის ავთვისებიანი სიმსივნის დიაგნოზი.სამწუხაროდ, ბოლო ორი წლის  სტატისტიკა ბავშვების ამ დიაგნოზით ავადობის შესახებ, მე ვერ მოვიპოვე. თუმცა, რატომღაც მგონია, რომ სახელმწიფოზე ზუსტი სტატისკიკა იმ საქმელმოქმედო ფონდებს ექნებათ, ბოლო წლებია თავდადებით რომ იბრძვიან ყოველი ასეთი პატარის სიცოცხლისთვის! 

ამ ფონდებმა დაანახა ქართულ საზოგადოებას, რომ სოციალური ქველმოქმედების ეს მხარე (ბავშვების სიცოცხლის გადარჩენა) ყველაზე უფრო ჰუმანური საქმიანობაა. მათმა გამოსვლებმა, აქციებმა, მოწოდებებმა და, ბოლოს და ბოლოს, უამრავმა გადარჩენილმა სიცოცხლემ, სახელმწიფოც აქტიურად ჩართო ამ საკითხში. დღეს არის იმედი, რომ უფულობის გამო, ბავშვები აღარ დაიღუპებიან. გამოჯანმრთელებულები კი ისევ საკუთარ ჭერქვეშ განაგრძობენ სიცოცხლეს... ბოლოს და ბოლოს, 817 ბავშვი ის რიცხვი არ არის, ჩვენი ქვეყნის, ღარიბმა, მაგრამ კეთილმა მოსახლეობამ ვერ იტვირთოს. სოლიდარობის გრძნობაც ხომ გადამდებია?!

სიცოცხლე გადამდებია!

სიცოცხლის სურვილიც გადამდებია, როგორც სიკეთე. კარგი ამბები და იმედებიც გადამდებია. ამ ბლოგ-პოსტით მეც იმედს გაძლევთ, რომ თქვენთანაც ყველაფერი კარგად იქნება.

ჩემი შვილი დღეს ჯანმრთელია.დარბის, იცინის, უხარია...

ოთხი წლის წინ ჩვენც შევხვდით მას მარის თვალებში. ჩვენც ზუსტად ის, განვიცადეთ, რასაც თქვენ განიცდით...

მაგრამ შევხვდით, დავამარცხეთ და გადავრჩით.

სიცოცხლე ხომ გადამდებია! 

P.S.   

15 თებერვალს დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდი უერთდება მსოფლიო გლობალურ კამპანიას და სიმსივნით დაავადებულ ბავშვთა და მოზარდთა სოლიდარობის საერთაშორისო დღეს აღნიშნავს. ბევრი რამ მძიმედ გასახსენებელი იყო ჩემთვის. იმედისთვის გავიხსენე!

მე ამ პოსტით შევუერთდი ამ კამპანიას.