„ჭრელწინდებიანი“ ბიჭის ამბავი

მას შავგვრემანი, სევდიანი სახე ჰქონდა და ორივენი ექიმის კაბინეტის წინ ვიდექით.

ორთავეს  ქუთაისის ბავშვთა საავადმყოფოს ნეონატოლოგიური განყოფილება და ჩვენი

3-4 დღის შვილები   გვაერთიანებდა.

იქ ყველამ ვიცოდით, ვინმეს მოწყენის მიზეზი მხოლოდ ბავშვი შეიძლება, ყოფილიყო. ამ

ყველაფერს აგვისტოს ომიც დაემატა: გარეთ კაცები(არამარტო) იბრძოდნენ

სამშობლოსთვის, აქ კი ჩვენ, ქალები(მარტო) -სიცოცხლისათვის...


მაშინ, ცხოვრების ნაკლები გამოცდილების  და მეტი სითამამის გამო, შემეძლო ცხვირი

იქ ჩამეყო, არაფერი რომ არ მესაქმებოდა.


- რა მოხდა, ბავშვი ხომ კარგადა?-ვკითხე.


- კი, კი. ბავშვი კარგად, ალბათ, გაგვიშვებენ მალე.


გამიკვირდა, ისე სწარაფად გამომყვა საუბარში, მივხვდი, თავადაც ერთი სული ჰქონდა,

გამომლაპარაკებოდა.


- ისეთი სახე გაქვს... აბა, რა ხდება?


- ექიმი მეუბნება, რომ ბავშვი... რომ ბავშვი დაუნის სინდრომითაა.

ბევრი არაფერი ვიცოდი მაშინ

ამ სინდრომზე, თუმცა, ჩვენ

საზოგადოებაში სალანძავ

ეპითეთად ხშირად

გამოყებენული ეს სიტყვა ნამდვილად გამეგონა.

გავაცნობიერე, რომ ბავშვს, უხეშად რომ ვთქვათ, გარკვეული შესაძლებლობების შეზღუდვა

დაუდგინდა.და სრულიად ანგარიშგაუწევლად გავეცი ავანსად საიმედო სიტყვები.

- ნუ ნერვიულობ. ექიმს ეშლება რაღაც. როგორ დაუდგინეს?

- ექიმი მეუბნება, ცხვირის ფორმის მიხედვითო. 
დაუნის სინდრომით დაბადებულ

ბავშვებს
განსხვავებული ცხვირი აქვთო.

- კარგი რა, ცხვირით
როგორ უნდა მიხვდეს,

აშკარად ეშლება.(სრული დილეტანტის იმედი)


- არ ვიცი, იმედია,
ეშლება.არადა, მართალი რომ აღმოჩნდეს(ატირდა),

როგორ უნდა იცხოვროს? როგორ უნდა ვიცხოვროთ?
მე 38 წლის ვარ, ჩემი მეუღლე 42. პირველი

შვილია...არც ერთი ვიზიტი ექიმთან, არცერთი
ექოსკოპია არ გამიცდენია..სადმე ხომ უნდა

გამოჩენილიყო, რომელიმე ვადაზე.
როგორ უნდა ვიცხოვროთ?


მაშინ მეც მასავით განვიცადე. ვაღიარებ, ექიმს მსგავსი რამ ჩემთვის რომ ეთქვა,

ალბათ, მეც მასავით დავიბნეოდი და ვიკითხავდი:

როგორ უნდა ვიცხოვროთ?

მაშინ მე არ ვიცოდი, რომ „სიყვარული ქრომოსომებს არ ითვლის“ და არც ის ვიცოდი,

რომ „მეგობრები არ ითვლიან ქრომოსომებს“. ვიცოდი, საზოგდოების ერთი ნაწილის

სისატიკე, რის გამოც შენი შვილის ერთით მეტი ქრომოსომა შენთვის სამუდამო ტრაგედიად რჩება.

ვიღაც უსაქმური კი, ჭორაობს იმ „ერთ ზედმეტზე“ და  ტკივილს გიათკეცებს.

მართალია, მეგობრები არ ითვლიან, მაგრამ არამეგობრულები და არატოლერანტულები

გაფაციცებით ითვლიან, არა მხოლოდ ქრომოსომებს, და ამით სიცოცხლეს გიმწარებენ ან ცდილობენ გაგიმწარონ...


ჩვენი ნაცნობობა აქ დასრულდა.
იმ „ ჭრელწინდებიანი“ პატარა ბიჭის ამბავიც აღარ ვიცი.

* * *

მერე მე გავიზარდე.

გავიგე, რომ ეს სინდრომი პირდაპირ კავშირშია დედის

ხანდაზმულობასთან და მისი დადგენა ნაყოფის

მუცლადყოფნის დროსაც შესაძლებელია, ჩანასახის კისრის

ნაოჭის სისქისა და სპეციალური ტესტების  მიხედვით.

 

რომ დაუნის სინდრომი დაავადება არ არის და მისი მორჩენა

შეუძლებელია,თუმცა მუდმივი მონიტორინგი ასეთ ბავშვებს

მაინც სჭირდებათ  ჯანმრთელობის პრობლემები რომ არ

განუვითარდეთ. სამაგიეროდ, არსებობს, დაუნის სინდრომით

დაბადებული  უამრავი ადამიანი,

მათ, სწორი და თანმიმდევრული მიდგომების მეშვეობით,

სოციუმში შესანიშნავად მოახერხეს ინტეგრაცია და

პროფესიულ წარმატებებსაც მიაღწიეს.გახდნენ

წარმატებული პიანისტები, კულინარები, 
ძალოსნები,  მსახიობები; 



ანდა, რა საჭიროა, გქონდეს აუცილებლად 46 ქრომოსომა, როცა ასე მშვენიერი ხარ?!

ან ასეთი გალანტური?!

* * *

ახლა რომ ისევ იმ კართან ვიდგეთ, ვეტყოდი, რომ მას ღმერთმა აჩუქა მსოფლიოში

ყველაზე განსაკუთრებული პატარა,რომელიც  „სიკეთის რასას“ მიეკუთვნება. ის, 47-ე

ქრომოსომა მას კი არ ეზედმეტება, ჩვენ დაგვაკლო ღმერთმა სამოთხის ბაღიდან გამოძევებისას...


და კიდევ, ყველაფერი, ყველაფერი იმაზე უკეთ იქნება, მას რომ ჰგონია!